ذکر سحری
صفحه اشعار
دوش وقت سحر از خواب چو بیدار شدم بهر ادرار شبانه، به خلا باز شدم
در خلا فکر بدان رفت، که اندر در دل شب بهر تسبیح ربم، ذکر برانم بر لب
خواب در چشم، ولی عزم به دیدار کنم دم غنیمت شمرم، یادی از آن یار کنم
عقل گفتا که، در این شب، زچه بیدار شدی؟ یا که، جذب آمد و، زآن جذب، سر کار شدی؟
ناگهان بانگ و نهیبی به دلم زد، نه به گوش که چه گویی به خلا، بنده بی همت و هوش؟
گر تو اندر دل شب، جَسته ای از خواب، ز جا آن ز پُر خوردن تو بوده، نه از درگه ما
مخلِصان، عابد و زاهد، همه در نیمه شبان تا سحر توبه کنند و، همه جویای امان
نه تو را همت بیداری شب هست و، نه ذکر نه تو را عقل درستی و، نه هوشی و، نه فکر
نه تو را زهد و عبادت، نه تو را خوف و رجا نه تو را توبه و اشکی، نه دلی پا بر جا
نه تو را میل دعا و، نه تو را میل نماز نه تو را همت کاری، نه دعایی ز نیاز
نه تو را سینۀ پر سوز و، نه چشمی گریان نه تو را دردِ فراغی و، نه عشقی سوزان
تو کجا؟ عابد و آن مخلِص درگاه کجا؟ تو کجا؟ سوز دل و، اشک سحرگاه کجا؟
تو کجا تیشه بگیری و زنی بر کُه خویش؟ تو کجا تزکیۀ نفس بیگیری در پیش؟
تو کجا عشق بورزی؟ مگر بر تن خویش تو کجا، تا که بمیری ز خود و، آیی پیش؟
تو کجا حال بدانی ز مریض دم مرگ؟ یا شریفی، که به پایان رسدش توشه و برگ
این بترسد، که برایش، نبود فردایی آن بترسد که شود صبح و، رسد رسوایی
این بگوید که خدایا، نه بمیرم امشب آن بگوید که بکش، تا که نببینم، پسِ شب
تو کجا؟ بنده مقروض و گرفتار کجا؟ تو کجا؟ برده اسیری به سیه چال کجا؟
این بگفتا که، کجا مال بیابم فردا؟ آن بگفتا که، دگر کاش نبودم فردا
یا کجا بو بری از بندۀ دل بشکسته؟ نیمه شب، تا به سحر بر در ما بنشسته
تلخ گرید، که خدایا، دگرم طاقت نیست حکمت سوزش و، درد دل این بنده ز چیست؟
یارب، این زجر بگیر از من و، آزادم کن جان بشکسته بگیر امشب و، دلشادم کن
اینچنین خلق، همه شب، بر مایند اینجا حال خود گو، که همه شب، تو کجایی، به کجا؟
مدتی کوفت سرم را، که چنینی و چُنان عیب هایم همه گفتی، چه عیان و، چه نهان
سرم از شرم به پایین و، زبان لال شدی چه کلامی؟ چه دفاعی؟ چو چنین مات شدی؟
این چه صبح است؟ مگر صبح قیامت آمد؟ عیب دانند و، بپرسند و، شفیعی نآمد
وای بر من، اگر اینگونه بر شاه روم “بس خجالت که از این حاصل اوقات” برم
ناگهان، خنده آن شاه شنید این دل لاش گفت: برخیز و، وضو گیر و، به یاد ما باش
گفتم: ای شاه جهان، مَبدل آن حال چه بود؟ گفت: یک گویمت از صد، که تو را آید سود
صد هزار عابد و زاهد همگان منتظرند که در این شب، نظری، بر سر محراب برند
تو ی نالایق و، ناشسته، بدیدی به خلا صد عنایت که ندید عابد و زاهد به صلا
زین عنایات، یکی چند بگوییم تو را تا یقین یابی و، برخیزی از این چون و چرا
گر تو گه گاه، دلت تنگ بگشتی بر ما دان که آن حال، ز ما بودی و، دلتنگی ما
یاد ما از تو، بود بیش، ز یاد تو ز ما میل ما بر تو، بود بیش، ز میل تو به ما
بارها نفحه وزیدیم و، تو بی حال بُدی بارها در تو طلوعی شد و، در خواب شدی
بارها خشک درختت، همه پُر بار شدی بارها تشنۀ ما بودی و، سیراب شدی
بارها راه ندیدی و، هدایت کردیم بارها گوش نکردی و، صدایت کردیم
بارها روی کشیدی و، نگاهت کردیم بارها قهر بکردی و، سلامت کردیم
بارها دور بگشتی و، قریبت کردیم بارها خوار بگشتی و، عزیزت کردیم
بارها نفس بگشتی و، نفیست کردیم بارها پست بگشتی و، رفیعت کردیم
بارها گرگ بگشتی و، شبانت کردیم بارها مار بگشتی و، عصایت کردیم
بارها خصم شدی، صلح و صفایت دادیم بارها خشک شدی، رقص و سمایت دادیم
بارها تلخ شدی، شهد و نباتت دادیم بارها سرد شدی، گرمی جانت دادیم
بارها خسته شدی، ناز و نوایت دادیم بارها بسته شدی، بسط و نشاطت دادیم
بارها زهر بخوردی و، دوایت دادیم بارها زخم بخوردی و، شفایت دادیم
بارها ناز بکردی و، نیازت دادیم بارها هجو بگفتی و، کلامت دادیم
بارها توبه شکستی و، پناهت دادیم بارها غرقه بگشتی و، نجاتت دادیم
بارها امن نبودی و، امانت دادیم بارها وصل نبودی و، وصالت دادیم
بارها چشم ببستی و، نشانت دادیم بارها عهد شکستی و، وفایت دادیم
بارها شرم نکردی و، حیایت دادیم بارها مُرده بُدی، آب حیاتت دادیم
کمرم خم شدی از شرم و، دلم پاره و ریش بس خجالت که کشیدم، همه از کرده خویش
حال زارم چو بدیدی و، دلم پُر از سوز گفت: برخیز که شب رفت و، کنون آمد روز
این نگفتیم، که تو چشم ببندی بر ما وز خجالت بروی، فاصله گیری از ما
نکته ای چند، ز صدها، نه به فخر آوردیم بهر افزونی نعمت، به تو شرح آوردیم
گر تو این چند به یاد آری و ذاکر باشی بهرمندیت فزون گشت، چو شاکر باشی
ذکر تو نیست، بجز آنکه کنی یاد از ما کار تو چیست، بجز آنکه بچسبی بر ما؟
دامن مادر خود سخت بگیر، ای فرزند تا که یکسر برهی، جمله ز هر بند و گزند
اصل این است و، جز این نیست، به بیراهه مرو کعبه اینجاست یقین، هیچ از این خانه مرو
گر تو در بحر فتادی و، بود موج چو کوه دان که “حبل” یست تو را، وصل به آن کشتی نوح
کشتی نوح، نه یک قایقک چوبین است ناجی نوح نبی، بیعت معصومین است
فهم این گفته نه چیزیست که یابی تو به هوش پرتوی گر به دلت تافت ببینی، نه به کوش
مختصر اینکه، تو را “حبل” بود در کف راست قدر میدان و بچسبش، که همین بُد، ره راست
تا تو این “حبل” به کف داری و، دستت با ماست در نظر هستی و، میدان که غم تو، غم ماست
حلقهٔ گوش کن این پند و کلام شیرین تا خوش آیی بر ما، همچو زمان دیرین
“حبل“ از دست مده، چونکه نجات تو به اوست
همت از دوست طلب، زانکه دو دستت هم از اوست